Во долината на тишината Постои едно мало место Оаза сокриена е тоа Таму соновите извираат Ги раѓа едно срце толку мало мало Мало што на дланка би застанало
Во долината на мракот Постои едно мало место Мало како најмалата пештера Таму светулка една сега чмае Скршена од болка
Еден ден беше тоа голем и светол Светол за големи луѓе Еден ден беше голем Зол човек што со зло бликаше Ете од забава друшката на светилката ја згази Сурово со своите лакирани чевли На сите седум дена им се фалеше Дека светулката ја згазил Не знаеше тој А којзнае можеби знаеше Дека тоа е надежта нечија Надеж која во ноќите некој го води
Во долината на криковите По години десет Еве зол човек крици силни пушта Се плаши од мракот кој го прегрнува тивко Со стравот го разбуди детето Го заборави одамна кога беше весел И со насмевки бликаше Се плаши од тишината своја Се плаши и солзите ги тера да блескаат Светулки да му бидат тие
