Плачеше и ноќва мојата ранета душа Во скутот на малото дете Кое исплашено и стуткано клечеше во аголот На старата куќа Месечината со блесокот небаре фенер блескаше Така стравот помал го правеше О проклето полноќ доаѓа Гласникот на демоните евего на дабот раскошен застанал Грака и со перјата црни патот им го покажува Знам дека се тука некаде Демоните кои од парче душа се ситат Смрадот од глраловите црни им го чуствувам Ги подаваат во темнината Ја чекаат солзата чиста Да ги нахрани храна е тоа нивна тридневна Плачеше ноќва мојата ранета душа За еден спомен што е свеж од дамнина Плачеше и колената ги збираше кон усните За крикот да не го пуштат Така радоста демонска голема ја сторат Плачеше мојата ранета душа вечерва Гракаше гавранот и времето го броеше Миговите со криљата ги запираше Така долга сакаше да ја тори оваа ноќ.
